συμποτικός

-ή, -ό / συμποτικός, -ή, -όν, ΝΜΑ [συμπότης]

αυτός που αναφέρεται ή που ταιριάζει σε συμπόσιο (α. «συμποτικά άσματα» β. «συμποτική μουσική», Φιλόδ.)

αρχ.

1. το αρσ. ως ουσ. ὁ συμποτικός

αυτός που συχνάζει σε συμπόσια, που τού αρέσουν τα συμπόσια

2. φρ. α) «συμποτικαὶ ἁρμονίαι» — μελωδίες που ταιριάζουν σε συμπόσιο (Πλάτ.)

β) «νόμοι συμποτικοί» — κανόνες για τη διεξαγωγή τού συμποσίου, που τούς επέβαλλε ο συμποσίαρχος (Πλάτ.)

γ) «Συμποτικὰ προβλήματα» — τίτλος έργου τού Πλουτάρχου

δ) «Συμποτικοὶ διάλογοι» και «Συμποτικὰ υπομνήματα» — τίτλοι έργων τού Περσαίου.

επίρρ...

συμποτικῶς Α

με τρόπο που ταιριάζει σε συμπόσιο.